Deze blog liever luisteren? Klik hier voor de podcastversie van deze blog (luistertijd is 31 min)
Het is klaar. Onze zoon van 14 moet van school. Het bericht waar we al langere tijd bang voor waren staat dan nu echt in mijn mailbox.
“Wij kunnen jullie zoon niet verder helpen op onze school”
Eerst voel ik vooral paniek en verdriet, maar dan frustratie en ook boosheid….naar mezelf…naar school…
Hoe heeft dit zover kunnen komen? Waar zijn we mee bezig? Het antwoord staat in de mail. De laatste maanden was alle aandacht op hem gericht. Alle aandacht ging uit naar onze zoon, en begrijp me niet verkeerd. Dit alles met de beste bedoelingen.
Psychologen, diverse interventies, gesprekken, alles trokken we uit de kast, samen met school om onze zoon te fixen, al jaren. 14 jaar oud, 3 scholen verder….
Hoe krijgen we hem in het systeem? Hoe krijgen we een vierkantje in een driehoekje? Het antwoord is simpel. Niet.
Een vierkantje past alleen in een driehoekje als je het van vorm verandert, als je het beschadigt. En precies dat is wat wij volwassenen met hem hebben gedaan al die jaren. Van school naar school, van hulpverlener naar hulpverlener. We hebben er alles aan gedaan om onze zoon te veranderen in een driehoekje. Wat is hier gebeurd in die 14 jaar? Een prachtig kindje, ontstaan uit de liefde tussen 2 mensen verandert in een jongen die nog maar een schaduw lijkt te zijn van de liefde waaruit hij ontstaan is.
Dit klopt niet. De laatste jaren ben ik dit steeds vaker gaan voelen en ik voel het steeds meer.
Dit klopt niet. Er is niets mis met onze zoon, er is niets mis met welk kind dan ook. Onze kinderen zijn helemaal goed zoals ze zijn. En voordat ik doorga met vertellen waarom ik dit zo zie wil ik dat je weet. Dit is mijn waarheid. Ik zeg niet dat het de waarheid is. Mijn doel met deze blog is ook niet om je te overtuigen, mijn doel met deze blog is je te inspireren om jezelf andere vragen te gaan stellen. Jezelf andere vragen stellen opent namelijk een deur naar andere antwoorden.
Ik ben mezelf iig andere vragen gaan stellen de laatste jaren. Niet alleen onze zoon loopt vast namelijk, ook onze dochter, hetzij op een andere manier en in een andere gradatie. Maar niet alleen onze kinderen, ook de kinderen van mijn zusje, de kinderen van vrienden, de moeders met wie ik in gesprek raak... Veel kinderen lopen vast. De een meer als de ander, maar in mijn ogen kunnen we wel stellen dat we er niet meer omheen kunnen.
Iets gaat er niet goed. Wat gebeurt hier? En nog veel belangrijker: wat kunnen wij hieraan doen?
Voordat ik verder op deze vragen inga wil ik je iets over mezelf vertellen. Ik ben psycholoog en sinds een aantal jaren noem ik mezelf liever spiritueel psycholoog. Het woordje spiritueel kan nu van alles bij je oproepen, maar ik wil je uitdagen, wat het nu ook in je oproept. Ik hoop dat je nieuwsgierigheid het wint van je eventuele oordelen als je die mocht voelen bij het woord spiritueel.
Spiritualiteit klinkt namelijk vaak vaag en zweverig, dat besef ik me goed. En dat is het eigenlijk ook wel een beetje. Het is niet tastbaar namelijk. Het is onzichtbaar. En alles wat onzichtbaar is en niet echt te meten, is letterlijk ongrijpbaar wat maakt dat velen van ons er liever bij weg blijven. Meten is weten. Eerst zien, dan geloven. Dat is hoe we zijn opgevoed. En spiritualiteit is ook niet iets wat we op school leren.
Toch ontdekte ik dat dit onzichtbare de sleutel is naar het verklaren van het zichtbare, het verklaren van veel dingen waar wij mensen tegenaan lopen in deze wereld.
En pas toen spiritualiteit op mijn pad kwam, kreeg ik antwoorden op vragen als: Waarom lopen wij mensen vast in het leven? En wat me nog meer aan het hart gaat: Waarom lopen onze kinderen vast in het leven? En dat antwoord of beter gezegd mijn antwoord op deze vragen ontdek je in deze blog.
Waar gaat spiritualiteit dan over? Wat bedoel ik hier precies mee? Wat is er zo bijzonder aan spiritualiteit dat dit een antwoord geeft op die vragen waar wij mensen misschien wel het meeste tegenaan lopen in ons leven. De vragen over geluk. We willen namelijk eigenlijk maar 1 ding en dat is: gelukkig zijn. En dat willen we niet alleen voor onszelf, dat willen we ook voor onze kinderen en al onze dierbaren. Sterker nog.
Ik denk dat gelukkig worden de grootste drijfveer is achter alles wat we doen.
We zijn hier op aarde immers geboren om te leven. Waarom vinden we het met zn allen dan zo moeilijk om echt te leven, om elke dag zo blij en gelukkig mogelijk te zijn.
En het antwoord op dit "waarom" zit hem in de manier waarop de natuur in elkaar zit en waarop wij in elkaar zitten. Wij mensen zijn immers onderdeel van de natuur.
Wij leven op deze wereld volgens bepaalde natuurwetten. Er zijn namelijk wetten die altijd gelden, of we er ons van bewust zijn of niet. Zoals bijvoorbeeld de wet van de zwaartekracht. Als je een bal omhoog gooit, komt die weer omlaag. Daar denken we niet over na. Dat vinden we ook niet raar ofzo. Het is logisch. De wet van de zwaartekracht verklaart dat dit zo is. Punt. Want het is een wet en een wet zegt dat het zo is.
En zo zijn er nog tal van andere wetten die gelden, maar waar de meesten van ons nog nooit iets over geleerd hebben. En net zoals de wet van de zwaartekracht verklaart waarom jij loopt over de weg en er niet overheen zweeft, en als jij springt dat je weer op de grond terecht komt...
Zo is er ook een wet die verklaart waarom jou overkomt wat je overkomt.
Om deze wet goed te kunnen begrijpen wil ik je eerst iets uitleggen over energie. En hier komen we op het vage, onzichtbare stuk m.b.t. spiritualiteit. Alles is namelijk energie. Een boom, een plant, een stoel, een huis, een steen, een zandkorrel.
Ongetwijfeld heb je op school geleerd bij scheikunde of natuurkunde dat alle vast vormen uit moleculen bestaan, kleine minuscule deeltjes die we met ons blote oog niet kunnen zien. En als je op die moleculen inzoomt, als ze onder een microscoop zouden liggen, dan zou je kunnen zien dat moleculen uit nog kleinere deeltjes bestaan, de atomen… en als je hier nog verder op inzoomt dan kun je ontdekken dat deze atomen bestaan uit deeltjes energie die voortdurend draaien en trillen. En afhankelijk van de frequentie van die trilling neem je energie anders waar. Zo zie je warmte bijvoorbeeld in de vorm van vuur of als een warmtegloed in de zomer boven het asfalt. Of water in vloeibare vorm, als ijs of als neveldruppels. Allemaal energie, maar afhankelijk van de trillingsfrequentie kunnen we deze energie anders waarnemen.
Alles wat je om je heen ziet is dus energie, al kun je dat alleen onder een microscoop echt zien.
En niet alleen alles wat je om je heen ziet is energie, ook jijzelf bent energie.
Je hebt een lichaam van vlees en bloed en ook dit is vaste vorm oftewel materie, en dus energie. En hierin ga ik nog een stapje verder met je. Ook je gedachten en gevoelens zijn energie. Dat klinkt misschien raar, maar dat is niet raar als je weet dat een gedachte en een gevoel een lichamelijke basis hebben. Zodra je namelijk een gedachte denkt, wordt er een stofje in je hersenen aangemaakt. Die stof wordt vervoerd naar je lichaam en daar zorgt dit stofje voor een overeenkomstig gevoel, dit stofje zorgt dus voor een reactie en als gevolg daarvan voel je een emotie. Op basis van die emotie wordt er weer een stofje naar je hersenen teruggestuurd en denk je een gedachte die weer hoort bij het gevoel dat je voelt.
Gedachten en gevoelens horen dus bij elkaar en zij produceren een lichamelijke reactie d.m.v. een stofje. En dit stofje is ook materie, dus ook energie.
Alles is dus energie. Niet alleen alles wat je om je heen ziet, maar ook jouw lichaam, je gedachten en je gevoelens.
En nu komt het bijzondere. Want zoals ik je net vertelde over de wet van de zwaartekracht is er ook een wet die ons uitlegt hoe energie zich gedraagt in de natuur. En dat is de wet van de aantrekking. En die wet zegt: gelijke trillingen oftewel gelijke trillingsfrequenties, trekken elkaar aan. En zoals ik al zei: het is een wet, dat betekent dus dat het moet gebeuren. Of jij je ervan bewust bent of niet en of je het wilt of niet, dat maakt niet uit.
De wet van de aantrekking is een universele natuurwet en hij werkt. Altijd.
Om je een idee te geven hoe dit dan in je dagelijkse leven zichtbaar wordt is het makkelijkste voorbeeld bijvoorbeeld: als iemand boos wordt op jou, dan reageer je vaak boos terug. Als iemand naar je glimlacht, dan krijg hij van jou een glimlach terug. De wet van de aantrekking is trouwens ook verweven in diverse spreuken of gezegden die wij kennen en gebruiken, al staan we hier niet bij stil dat dit met de wet van de aantrekking te maken heeft. Zo is er de spreuk: "Wat je geeft kun je terug verwachten". Of: "Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten". Een gezegde waar de wet van de aantrekking ook mee te maken heeft is: "Alles wat je aandacht geeft dat groeit". Als je energie ergens instopt dan geef je je aandacht aan datgene en krijg je dus meer van dat waar jij je energie oftewel je aandacht in stopt.
En ondanks dat deze uitspraken en gezegden simpel en duidelijk zijn, is de wet van de aantrekking niet zo simpel als het lijkt, al ga ik hier nu niet te diep op in, anders wordt het voor nu veel te ingewikkeld.
Voor nu is het belangrijk om te weten dat de wet van de aantrekking er, net als de wet van de zwaartekracht, gewoon is en dat gelijke trillingen elkaar aantrekken.
Kort door de bocht: voel jij je blij en gelukkig, dan trek je meer positiviteit aan. Voel jij je ongelukkig en depri, dan trek je meer negativiteit aan. Nogmaals: dit is even heel zwart-wit en kort door de bocht, want de wet zit ingewikkelder in elkaar, maar voor nu even dit als voorbeeld.
En om te ontdekken welke trilling je aantrekt, zul je moeten weten:
Alles begint bij je aandacht
Als voorbeeld wil ik even het huidige nu gebruiken. Je bent deze blog aan het lezen. Je geeft aandacht aan de woorden en aan mijn verhaal. Op basis van wat ik je vertel gaat jouw aandacht, jouw bewustzijn naar een bepaald onderdeel van mijn verhaal. Je krijgt hier bepaalde gedachten en gevoelens over. Als we teruggaan naar het begin van deze blog dan kan het bijvoorbeeld zo zijn dat je geraakt werd. Je werd misschien herinnerd aan je eigen kind, of een kind dat je kent. En op basis daarvan kreeg je daar gedachten over, en werd je misschien verdrietig.
Als je aandacht zou blijven geven aan die gedachten en dat gevoel, dan zou dat groter worden. Je trekt dan meer overeenkomstige gedachten en gevoelens aan. Nadeel kan dan zijn dat je de rest van de blog niet meer goed kunt lezen, omdat al je aandacht wordt opgeslokt door je gedachten en gevoelens van verdriet. Dit is de wet van de aantrekking in actie.
Je hebt alleen vaak niet in de gaten dat dit gebeurt. Maar je krijgt meer van datgene waar jij je aandacht op richt.
Op deze manier word je aandacht onbewust meegenomen op de trillingsfrequentie waar jij de aandacht aan geeft, tenzij je besluit je aandacht op iets ander te richten. Dit alles gaat al dan niet bewust of onbewust.
Om nog even door te gaan op het voorbeeld van het triggeren van verdriet wat ik net noemde…..Het gevoel van verdriet in jou kan alleen getriggerd worden als je ergens in je verleden een associatie hebt met dit verdriet. Je hebt de trillingsfrequentie van verdriet dus al eerder uitgezonden, voordat je deze terug kon krijgen. Je kunt de frequentie van verdriet namelijk niet aantrekken, als je hem niet al eerder had uitgezonden. Als jij, zoals nu, deze blog dus leest en je hebt geen verdrietige associatie met mijn verhaal, dan zal er geen verdriet getriggerd worden en blijven je gedachten en je gevoel neutraal. Kun je dat zien?
En nu is het zo dat de meeste mensen op basis van dit soort ervaringen, die ik net beschreef, een op het eerste oog logische, maar in werkelijkheid een verkeerde oorzaak-gevolg conclusie trekken, namelijk: deze blog heeft ervoor gezorgd dat ik verdrietig werd. Dus in dit geval zie je het verhaal wat ik je net vertelde als oorzaak en je gevoel van verdriet als het gevolg.
Maar deze oorzaak-gevolg conclusie is de grootste denkfout die we vaak maken, als het gaat over de wet van de aantrekking, en ik hoop dat je me kunt volgen….
Het voelen van het verdriet in het voorbeeld is namelijk niet het gevolg van het verhaal dat ik je net vertelde. Het voelen van het verdriet is de oorzaak en het verhaal wat ik je net verteld heb (waardoor jij dus geraakt werd) is het gevolg oftewel het effect van het verdriet dat jij in het verleden hebt gevoeld. Maar omdat mijn verhaal nu VOOR het verdrietige gevoel komt, trek je ten onrechte de conclusie dat mijn verhaal jouw verdrietig maakt.
Mijn verhaal triggert echter een gevoel in jou dat niet getriggerd zou zijn als je hier geen associatie of ervaring mee had gehad. De trillingsfrequentie van verdriet was dus al in jou en doordat deze trilling van verdriet al in jou aanwezig is, kon je deze aantrekken in de vorm van mijn verhaal waar jij je aandacht aan gaf en je verdriet opnieuw getriggerd werd. Het klinkt misschien een beetje verwarrend, maar ik hoop dat je me kunt volgen.
Als we dan kijken naar onze levens en de manier waarop we ons voelen dan kunnen we dus stellen dat we deze gevoelens alleen aan kunnen trekken als ze ergens in ons al aanwezig zijn. Als iets of iemand die trilling dan triggerd en je geeft hier aandacht aan, dan groeit het overeenkomstige gevoel. Als je je ellendig voelt dan is dat ellendige gevoel dus de oorzaak oftewel de reden waarom je een gebeurtenis of een persoon aantrekt die je triggert!
Het gevoel is nooit het gevolg, al denken we dat wel!
En daar ontstaat de volgende grote denkfout. Want wat doen we vervolgens. Als we problemen ervaren dan zoeken we naar een oplossing door ons te focussen op het probleem (de gebeurtenis, situatie of de persoon) en dit willen we dan veranderen. Als iemand iets zegt dat ons boos maakt bijv, dan zijn we gewend geraakt te wijzen naar diegene die ons boos maakte. We zijn geneigd te denken dat de oplossing zit in het veranderen van het gedrag van de ander. Hij of zij is in onze ogen namelijk degene die ervoor gezorgd heeft dat we boos werden. Als je echter een oplossing wilt, dan zul je niet moeten kijken naar het gevolg, maar naar de oorzaak en die zit in je gevoel. De enige juiste vraag die je jezelf in een dergelijke situatie het beste kunt stellen als je op zoek bent naar een oplossing is: wat werd er in mij geraakt waardoor ik boos werd?
De oplossing zit m dus niet in het oplossen van wat er gebeurt buiten jou (de gebeurtenis of de persoon die je triggert), maar de werkelijk oplossing zit m in jouw gevoel, dat wat er in je gebeurt.
Ik kan me voorstellen dat dit nog wat verwarrend voor je klinkt, maar ik zou je uit willen nodigen dit eens bij jezelf te onderzoeken.
Als je dit patroon namelijk kunt gaan zien, jezelf andere vragen durft te stellen en je de moed hebt om jezelf open te stellen om te voelen wat er in jou gebeurt, om die gevoelens toe te laten, zonder oordeel, zonder ze weg te duwen, afleiding te gaan zoeken, boos te worden op de messenger of wat dan ook om maar niet te hoeven voelen, dan heb je net een mooie shift in bewustzijn gemaakt.
Gevoelens zijn er namelijk om gevoeld te worden. Je mag jezelf laten raken.
Als gevoelens in jou gevoeld worden, dan krijgen ze weer de kans om te stromen, te bewegen en lost de emotie letterlijk op. Een emotie is namelijk energie en die moet stromen.
Je komt dan weer in een staat van hogere trilling oftewel positieve gedachten en gevoelens terecht en trekt dan ook weer hogere trilling, en dus positieve gevoelens aan. Maar dat kan dus alleen als je stil durft te staan bij het gevoel dat een persoon of een gebeurtenis in jou oproept en je je hiervan bewust wordt.
En daar zit meteen het grootste probleem van deze tijd. We willen en durven namelijk vaak niet te voelen. We hebben zelfs allerlei trucjes bedacht om niet te hoeven voelen en vaak gebeurt dit onbewust. We zoeken zoveel als het kan afleiding. Afleiding in veel werken, eten, netflixen, social media, overmatig sporten, drank, drugs, gamen en nog veel meer. We leven onbewust, op de automatische piloot en er is nauwelijks ruimte voor onze gevoelens. En ondertussen geven we de schuld aan alle problemen als verklaring waarom we ons niet lekker voelen.
Ik besef me goed dat dit misschien compleet nieuwe informatie voor je is en misschien voel je nu verwarring en krijg je een error in je hoofd, zeker als je dit nu voor de eerste keer hoort.
Dat alles is heel normaal en logisch ook. Je hoeft het ook niet ineens te begrijpen. Als, wat ik je net vertelde, je iig enigszins nieuwsgierig maakt, dan is mijn missie voor nu geslaagd.
Conclusie is dus: Alles in het nu, het huidige moment en hoe jij de wereld ervaart is het effect van trillingen, van energie, die jij eerder hebt uitgezonden. Anders gezegd: jouw wereld nu is een spiegel van de energie die je in het verleden hebt uitgestuurd.
Hoe heeft dit met onszelf en met het vastlopen onze kinderen te maken, zul je je misschien afvragen?
Jouw kinderen en hun gedrag zijn een spiegel van de energie die jij in het verleden hebt uitgezonden. Jouw kinderen en hun gedrag zijn dus een gevolg van jouw trilling, van energie die jij in het verleden hebt uitgestuurd. Jouw kinderen zijn letterlijk een product van jou. Dus als wij, mijn inziens, onze kinderen willen helpen dan is het belangrijk dat we de wet van de aantrekking vanaf nu heel serieus gaan nemen.
Onze kinderen laten ons namelijk zien waar wij zelf aan te werken hebben, in onszelf. Zij laten ons zien welke emoties wij in het verleden niet aan durfden te gaan en niet durfden te voelen.
Zij tonen ons welke energie/welke trillingsfrequentie we in het verleden hebben uitgestuurd en, waardoor wij de huidige situaties en personen nu, in ons huidige leven aantrekken. De momenten waarop jij als ouder getriggerd wordt, het moment waarop jij geraakt wordt door het gedrag van je kinderen of welke situatie dan ook, is een gevolg van jouw eigen uitgezonden energie in het verleden.
Maar wat doen wij volwassenen, omdat we geen weet hebben van deze wet en omdat we nooit hebben geleerd dat alles energie is en hoe energie werkt? Daarom proberen we onze omstandigheden en onze kinderen en hun gedrag te veranderen. Je denkt: mijn kind luistert niet en daarom voel ik me gefrustreerd. Maar het is andersom.
Jij hebt frustratie in jou en daarom luistert je kind niet. Je kind spiegelt jou.
En wat doen we als ouders of leerkrachten massaal: We kijken in die spiegel, zijn niet blij met wat we zien en proberen het spiegelbeeld te veranderen. Om de vertaalslag te maken naar de wet van de zwaartekracht als voorbeeld. Het is net alsof je een bal omhoog gooit en boos wordt als ie weer naar beneden valt. Dit is precies wat we doen, als wij als ouders of als leerkrachten onze kinderen willen veranderen, geirriteerd of boos worden op onze kinderen….dan zijn wed als het ware boos aan het worden omdat de bal die we omhoog gooien naar beneden komt.
Maar, wij zijn energie en de wet van de aantrekking verklaart ons haarfijn hoe energie zich gedraagt. Als wij ons hierin zouden verdiepen, dan zouden wij anders met onze kinderen omgaan.
Het probleem ligt niet bij onze kinderen, het probleem en de oplossing ligt bij onszelf. Nergens anders.
En dit gaat op het moment in de wereld behoorlijk ver. Het gaat in mijn beleving slechter met onze kinderen dan ooit tevoren. Zij zijn de spiegels van onze wereld. Hoe is het met onze wereld gesteld? Hoe gaat het met ons en met onze wereld? Zijn wij gelukkig en blij met onze levens? Nee, dat is niet wat ik zie in ieder geval. Ik zie overal om me heen mensen die vastlopen. Angst, boosheid, frustratie, haat, afgunst. We voelen van alles, maar willen dit niet. We hebben allerlei trucjes bedacht om maar niet te hoeven voelen en beseffen ons onvoldoende dat we onbewust al deze gevoelens op deze manier juist aan het vasthouden zijn en precies diezelfde gevoelens weer terug gespiegeld krijgen door alles wat we meemaken en door de spiegeling van onze kinderen die massaal aan het vastlopen zijn.
Onze wereld, onze kinderen, zij spiegelen ons: dit kan zo niet langer! Wij hebben nog nooit zover van onszelf afgestaan als nu.
We zijn compleet vergeten wie we zijn en wat we hier op aarde komen doen. En dat is leven! met elkaar in verbinding, in gezondheid en in geluk. Dat is wat het doel is van leven!
In mijn beleving zijn er dan ook 2 dingen die ons te doen staan, willen we verandering in gang gaan zetten.
Het eerste is dat we ons mogen beseffen, hoe pijnlijk dit ook is... De problemen van onze kinderen, het vastlopen van onze kinderen, de oplossing hiervoor ligt in ons, niet in onze kinderen. Onze kinderen hoeven niet gefixt te worden. Ze zijn precies goed zoals ze zijn. Het enige dat zij doen is ons onbewust spiegelen en ons leren waar wij onszelf zijn kwijtgeraakt.
Gaat een kind bijvoorbeeld over je grenzen? Stel jezelf eens de vraag: waar in mijn leven vind ik het moeilijk om zelf mijn grenzen aan te geven? Ben ik me wel bewust van mijn eigen grenzen? Of: een kind dat constant aandacht trekt…. Welk deel in jou schreeuwt om aandacht? Waar zie jij jezelf niet?
Niet alleen onze zoon, maar veel kinderen, schreeuwen steeds meer om aandacht….
Ik geloof echt dat wij zouden moeten beginnen de verantwoordelijkheid bij onszelf neer te leggen. En hierbij bedoel ik niet de schuld bij jezelf leggen. Je bent niet schuldig. Het gaat hier nooit over schuld. Wij als volwassenen, ouders, leerkrachten, wij doen alles met de beste bedoelingen.
Het gaat hier over onwetendheid. Niet over schuld.
En als wij onze kinderen echt willen helpen dan moeten we aan de slag met onszelf, met onze innerlijke wereld. Met onze eigen gevoelens. Pas als we hiervoor open durven staan en dat stap voor stap voor elkaar krijgen, dan zullen onze kinderen veranderen en ons letterlijk een andere spiegel voorhouden. Pas dan zal ons spiegelbeeld veranderen en zullen onze kinderen, net als wij, weer echt gelukkiger worden.
Het 2e wat ons te doen staat is een stuk simpeler als het eerste dat ik net noemde en zit van nature al in ons:
We hoeven onze kinderen alleen maar liefde te geven. Onvoorwaardelijke liefde.
Liefde zonder welke voorwaarden dan ook….
Ik hoop dat je nu, net als ik, ziet waar het mis ging bij onze zoon. En ik heb deze blog dan ook gemaakt in de hoop dat anderen, uit onwetendheid, niet dezelfde keuzes maken als wij deden.
Wij, zijn ouders en de school of beter gezegd scholen, dachten dat we het beste deden wat we voor hem kunnen doen en dat is alle aandacht geven. En het doet pijn als ik dit zeg. Maar we gaven aandacht aan het verkeerde. We gaven aandacht aan zijn vervelende gedrag, we gaven aandacht aan alles wat niet goed aan hem was. En de liefde die hij kreeg was onbedoeld voorwaardelijk. Pas als hij zou veranderen, dan zou hij goed genoeg zijn.
We gaven aandacht aan zijn gedrag en alles wat we niet willen. We wilden geen vierkantje maar een driehoekje.
Maar alles wat je aandacht geeft groeit, ook als je het niet wilt. En hier zit de grote crux van de wet van de aantrekking.
Als je teveel bezig bent met wat je niet wilt, krijg je meer van hetzelfde en trek je juist die trilling aan. Hoe zeer we met onze beste bedoelingen onze zoon hebben willen helpen. De oorzaak ligt niet bij hem. De oorzaak ligt bij ons, bij zijn ouders, bij de leerkrachten en het enige wat hij doet is ons volwassenen onbewust terug spiegelen….
En dat doet hij zolang totdat wij het gaan zien, dat doet hij zolang totdat wij echt wakker worden. Ik, als zijn moeder, voel dat ik op het juiste spoor zit….al lukt het me niet elke dag….het gaat met vallen en opstaan…. Mijn werk aan mezelf heeft geresulteerd in een steeds mooier wordende band met mijn zoon, maar tot nu toe is het nog niet genoeg. Er is meer werk te doen. En hier zal ik mee doorgaan en ondertussen hoef ik hem alleen maar liefde te geven en dankbaar te zijn voor wat hij aan mij terug spiegelt, zodat ik de kans krijg om mijn littekens en mijn emoties te helen. En aan zijn spiegeling zie ik of ik op de juiste weg ben of waar ik nog werk te doen heb….
Hoe het nu verder gaat weet ik niet……
Wat ik wel weet: een vierkantje in een driehoekje stoppen, dat gaan we niet meer doen!
Hij is al genoeg beschadigd. Er is niets mis met hem. Hij is ontstaan uit liefde, dus wat kan hij anders zijn dan liefde. Hij is helemaal goed zoals hij is en als wij, als volwassenen, bereid zijn om dat echt weer te gaan zien, pas dan zullen hij en alle kinderen die net als hij vastlopen, ook weer echt gaan voelen: ik ben helemaal goed zoals ik ben.
Voor nu is mijn wens dat wij een omgeving voor hem creëren waarin hij zich mag omringen met mensen die bereid zijn om hem in liefde te laten spiegelen wat hij te spiegelen heeft en erop te vertrouwen dat hij, en dus ook wij, stap voor stap weer de weg terug vinden naar wie we werkelijk zijn en dat we goed zijn zoals we zijn, zonder voorwaarden…
Lieve volwassene, deze blog is een oproep aan jou. Misschien heb ik je geïnspireerd, misschien heb ik je getriggerd. Beiden is oké.
Inspiratie en triggers zijn 2 kanten van dezelfde medaille. Altijd.
Beide kanten bieden ons mensen een kans, een kans op groei en ontwikkeling…. En pas als we de moed hebben om dit te durven zien en onszelf andere vragen durven stellen, pas dan zullen onze kinderen, de wereld waarin wij wonen en wijzelf weer de juiste stappen kunnen zetten en zullen we steeds beter begrijpen hoe we eindelijk weer gelukkig kunnen zijn en het leven kunnen leven zoals het bedoeld is….. in verbinding, in gezondheid, in geluk en in liefde.
Heb ik je geïnspireerd, getriggerd of wil je reageren? Laat gerust een comment achter of stuur een mailtje naar info@birgitthijssen.nl.
